Feifâhfoalieh

Vanaf de camping in Siena gaan we op onze rustdag met de bus naar het oude centrum. Het leek ons niet verstandig om dit met de auto te doen, aangezien Siena een toeristenbolwerk is.

Een van de belangrijkste gebeurtenissen in Siena is de Palio, die twee keer per jaar gehouden wordt op de Piazzo del Campo. De oude stad is onderverdeeld in 17 wijken, waarvan de beste ruiters gekleed in renaissance-tenue in de kleuren van de wijk, de strijd met elkaar aanbinden in een race om het plein.

Er wordt keihard gereden, wat vaak de nodige ongelukken tot gevolg heeft. Van heinde en verre komen bezoekers op dit spektakel af. Gelukkig hebben wij deze extreme drukte net gemist.

Ellen heeft een turbo-naaimachine en heeft twee mooie t-shirts bedrukt met toepasselijke teksten. Op mijn t-shirt staat ‘Ik loop naar Rome’, op die van Jacqueline staat ‘Verzorger Wim’. Zo kunnen we in vol ornaat naar Rome toe.

Het weer laat ons al een aantal dagen in de steek. Regelmatig worden we verrast door een regen- of onweersbui. Helaas hebben mijn schoonouders het beddengoed (weer) niet droog kunnen houden. Mijn schoonvader is van plan om met een stuk vijverfolie over de tent verdere problemen te voorkomen. Maar ja, ik moet toch stiekem wel even lachen als mijn schoonvader, een echte Hagenees, het woord vijferfolie uitspreekt...

Vanaf Siena buigt onze route naar Rome af in oostelijke richting. We gaan nog een extra ommetje maken door Umbrië. Via wandelingen naar Farneta en naar Passignano komen we bij het Lago di Trasimeno.

Ik loop tussen velden met uitgebloeide zonnebloemen door en probeer me voor te stellen hoe fantastisch het zou zijn als ik hier een paar weken eerder zou hebben gelopen. Gelukkig vind ik nog één veldje in bloei, waar ik een mooie foto kan maken.

Het diner van maandagavond verloopt wat problematisch. We hadden netjes boodschappen gedaan, maar tegen de tijd dat we wilden gaan koken barst er voor de verandering een regenbuitje los. Van ellende verhuizen we alle spullen naar de overkapping tussen de toiletgebouwen, en bereiden daar onze maaltijd. Samen met twee andere gevluchte Hollanders maken we er zo toch nog een gezellige avond van.

Passignano blijkt nog een veel leuker plaatsje te zijn als dat we van tevoren dachten. Er is een leuke boulevard, een jachthaventje, en het plaatsje zelf bestaat uit een wirwar van kleine straatjes en steegjes, waar je gemakkelijk in kan verdwalen. Hoe moeten we ooit nog in Nederland gaan wennen?

Meer groeten van Lago di Trasimeno