Tententest 2

Cremona, de plaats waar we al even vertoeven, dankt haar ontstaan aan een kruispunt van wegen uit de Romeinse tijd. In de middeleeuwen kende de stad een bloeiperiode. Uit die tijd stammen dan ook de meeste monumenten die in de stad te vinden zijn. Ook in latere perioden heeft de stad belangrijke namen voortgebracht, zoals Stradivarius en Monteverdi.

Tijdens mijn wandelingen wordt ik regelmatig staande gehouden door nieuwsgierige Italianen. Wandelaars zijn een redelijk unicum op de Po-vlakte. Zo ook afgelopen maandag. Een oud mannetje stopt met z’n fiets en vraagt: “à piedi?” (Te voet?). Ondertussen kan ik vrij aardig uitleggen in het Italiaans wat we aan het doen zijn, hoeveel kilometer we afleggen, hoe lang we weg zijn etc. Het leuke is dat die Italianen dan denken dat je vloeiend Italiaans praat, en beginnen vervolgens als een spraakwaterval tegen je te ratelen. Zo ook deze oude baas. Ik kan maar enkele woorden volgen, “Ollanda” (Nederland), “Fiori” (bloemen), “Latte” (melk) en “Formaggi” (kaas). Met een beetje fantasie kun je daar toch wel een verhaal van maken. Als we afscheid nemen krijg ik een stevige hand, en als ik wegloop wordt mij luidkeels “Brávo, brávo!”nageroepen.

Zo interessant als Cremona als stad is, zo eentonig zijn de wandelingen. Alles is nog steeds zo plat als een dubbeltje, met kleine uitgestorven gehuchten en veel maisvelden. Ik heb in een eerder berichtje iets onaardigs geschreven over Duitsers en linealen, maar die Romeinen konden er ook wat van. Dinsdag had ik een nieuw record: Eén lange, rechte weg van 20 kilometer....

Jacqueline heeft wat moeite om mijn eindpunt van die dag te vinden. Ze moet midden door Cremona met de scooter. Daar barst het echter van de “senso unico” (eenrichtingsverkeer) en “deviazione” (omleidingen).

Als klap op de vuurpijl wordt ze ook nog eens door de Italiaanse politie van de weg gehaald. Na controle van haar papieren mag ze gewoon weer haar weg vervolgen. Gelukkig weet ze mij uiteindelijk toch nog te vinden.

Dinsdagavond barst dan in één keer het noodweer los. De afgelopen dagen was het al erg heet en benauwd. Dit resulteert dan ook in een ontlading van ongekende omvang. Onweer en bijbehorende gigantische stortbui zetten in een half uurtje de volledige camping blank met een paar centimeter water. Onder ons grondzeil (inritsbaar gelukkig) voelen we de bodem in blubber veranderen. Als het echter ook nog begint te hagelen, met stenen van ongeveer een centimeter grootte, wordt het toch nog spannend. Als deze door je tent heengaan kun je het schudden. Gelukkig blijft alles heel en droog en kunnen we zonder problemen de nacht in.

Onstuimige groeten uit Cremona