Interview

Op onze rustdag komen we erachter dat een gedeelte van de ophanging van de trekhaak is afgebroken. Niet heel desastreus, maar voor de zekerheid improviseren we wat extra ondersteuning in de vorm van sjorbanden. Zo moet het dan maar weer.


De wandeling van woensdag brengt eindelijk weer wat afwisseling. Vanuit Vignola gaan we klimmen, heerlijk na al die vlakke wandelingen. De Appenijnen lijken hier nog niet echt op een gebergte, alhoewel de benaming heuvels toch zeker een belediging zou zijn. We klimmen zo'n 700 meter naar het plaatsje Zocca, een Italiaans toeristenoord. Mijn rug heeft het gelukkig goed gehouden.

De camping waar we staan ligt iets buiten het dorp. Jacqueline heeft de nodige moeite om met de scooter en aanhanger de steile beklimming voorafgaand aan de camping te nemen, en moet zelf duwen!

Aan het einde van de dag arriveert Frits, een vriend van ons, die met zijn VW cabrio aan het toeren is. Zijn vriendin Ellen komt een aantal dagen later met het vliegtuig in Rome aan, waar hij haar op zal halen.

Met de aanwezigheid van Frits hadden we natuurlijk gelijk weer een reden om uit eten te gaan. We belanden in een klein restaurantje met een grappige ober die in het Engels (maar dan wel met Italiaans accent) de hele menukaart uit gaat leggen. Het eten is voortreffelijk.

Na het toetje worden we door de Italianen van het tafeltje naast ons aangesproken. Ze hadden zitten gokken uit welk land we kwamen, maar werden er geen wijs uit. Als we zeggen dat we Nederlanders zijn, komt de onvermijdelijke vraag: "Wat doen jullie in vredesnaam in Zocca?". We doen ons verhaal, waarbij we erg moeten lachen om de verbaasde gezichten. "Gaan jullie naar Rome? Toch niet om de paus te zien hoop ik, de vorige was al vijf jaar dood!", zegt een van de Italianen. Klaarblijkelijk is de paus niet in alle delen van Italie zo populair.

Een van de Italianen, die zich voorstelt als Angela, vertelt dat ze wel eens stukjes schrijft voor een regionaal dagblad, en dat ze ons graag wil interviewen. We maken een afspraak voor de volgende dag. Benieuwd wat dat wordt.

Mijn wandeling naar Gaggio Montano eindigt in een waterballet. Vier kilometer voor mijn eindpunt pakken donkere wolken zich samen boven het dal. Het lijkt wel nacht, en de straatverlichting gaat aan. Kort daarna wordt de lucht zelfs groen, en barst het onweer los. Ik heb niets in de buurt waar ik fatsoenlijk kan schuilen, dus loop ik maar door. Resultaat is wel dat ik echt tot op mijn onderbroek toe nat wordt. Gelukkig wordt ik door Frits en Jacqueline met de cabrio opgepikt en kan ik in een cafeetje een beetje opdrogen.

Aan het einde van de middag hebben we onze afspraak met Angela voor het interview. Ze vraagt ons van alles wat we doen en de stichting waar we voor lopen. Ze belooft in ieder geval het stukje, als het gepubliceerd wordt, naar ons op te sturen. Vol verwachting laten we onze namen en adres achter.

Voor het avondeten hebben we Frits zo gek gekregen dat hij gaat koken. Elke supermarkt blijkt gesloten te zijn, behalve één. Helaas heeft deze een beperkt assortiment, waarbij ook nog eens de helft van de produkten over de uiterste houdbaarheidsdatum heen is. Frits laat zich echter niet uit het veld slaan (ook niet als ik voorzichtig opmerk dat we ook altijd nog een pizza kunnen halen) en doet gewoon boodschappen.

Hij weet een perfect vier-gangen diner te bereiden (o.a. cup-a-soup), met als enig minpuntje dat het rondom het kooktoestel een klein slagveld is geworden. Maar een kniesoor die daar op let.

Op vrijdag gaat Frits door richting Rome om Ellen op te halen. Wij besluiten ook verder te wandelen en te scooteren. De Appenijnen zijn ondertussen echte bergen geworden, en lijken in niets meer op de uit de kluiten gewassen heuvels van het begin. Even voordat we ons eindpunt Pracchia inkomen passeren we het bord dat we Emilia Romagna verlaten en Toscane binnenkomen. Het echte genieten kan beginnen!

In Pracchia aangekomen nemen we een hotelletje, domweg omdat we middenin de Appenijnen zitten en er geen camping in de buurt is. Ook de volgende dag wandelen en scooteren we weer verder. Op deze dag laten we de Appenijnen ook al weer achter ons. Dus opnieuw, na de Alpen, een pittige oversteek achter de rug.

Voorbij Pistoia, in San Baronto, ligt een mooie vier-sterren camping, waar we twee rustdagen tegoed hebben. De camping blijkt inderdaad grandioos te zijn, met alle luxe die je je maar kan wensen (zelfs een internetpunt op de camping). Het blijkt helaas een Nederlandse VacanSoleil enclave te zijn, wat de pret toch weer een beetje drukt. Overal waar je loopt Nederlands, aaaaargh! Maar goed, we slaan er ons wel doorheen. We zitten tenslotte al op de hoogte van Florence!

Hollandse groeten uit San Baronto