Newsflash

Toch nog even een extra berichtje op de weblog, en met reden! Gisteren werden we verrast met post uit Italië. Zoals jullie misschien nog wel weten zijn wij in de Appenijnen geïnterviewd voor een lokaal dagblad. Zelf waren we nog wel een beetje sceptisch of er uberhaupt iets geplaatst zou worden, maar zowaar! Het artikel is ons netjes toegezonden, inclusief de felicitaties voor het behalen van Rome. Zoals verwacht is het stukje (klik hier) in het Italiaans. Lees hieronder de vertaling:

Mijnheer Wim rust uit in Zocca Hij gaat te voet van Nederland naar Rome met twee vrienden door Giuseppe Bondi ZOCCA. Van Nederland naar Rome door de plaats Zocca.    Wim Versloot, een Nederlander uit Arnhem (softwareontwikkelaar van beroep), heeft zich voorgenomen om vanuit zijn woonplaats in 14 weken naar Rome te lopen.    Twee vrienden houden hem gezelschap. De eerste is Jacqueline Vermeij, die met tent en scooter al het nodige meeneemt. De tweede is Frits Ringers, die per auto reist. Hij typeert zichzelf gekscherend als "De psychologische ondersteuner" van zijn twee vrienden en geeft een lift geeft als het nodig is.    De Zocchese Angela Zannotti heeft in het dorp het trio ontmoet, terwijl ze toevallig op de rustdag aanwezig waren, zoals Wim dat om de twee dagen lopen doet.    Het is niet zo dat het passeren van de drie Nederlandse voorbijgangers toeval is. Vele buitenlanders zien we inderdaad voorbij komen per fiets door ons gebied: het blijkt dat Zocca een vaste punt is voor fietsers die met de tent reizen.    Maar de originaliteit van de Nederlander is dat hij Rome wil bereiken met het 'Paard van San Francesco', dus te voet.    Ongeveer tweeduizend kilometer! De pelgrimage is vandaag de dag weer opnieuw mode geworden: de welbekende route naar "Santiago di Compostela" en onze "via Franchigana". De werkgever van Wim heeft een hoop solidariteit getoond: Alles wat hij krijgt uit sponsering en giften van vrienden gaat naar een non-profit organisatie toe genaamd "De toekomst van Bosnië". Deze bestaat uit vrijwilligers die zich inzetten voor Bosnië. De hulp geschiedt niet door geld te geven, maar materiële hulp voor de dagelijkse behoeftes en de wederopbouw.    Ook dit is globalisatie: dat op een zomernamiddag, Nederland en Bosnië tijdens het passeren kennis hebben gemaakt met de inwoners en mooie wegen van Zocca. De Zocchese Angela Zanotti heeft deze keer de eer van het huis gehad. Op een site zal deze ontmoeting en de 'Zocchese' beschreven worden, net zoals de rest van de reis, met verslag en foto's. Ook wij maken nu deel uit van de bagage die deze jonge Nederlander meeneemt naar huis.    Wim heeft beloofd dat als hij Rome bereikt heeft nog even aan ons zal denken als een gastvrije plaats. Ook dit is een manier om een klein dorpje op de berg in de belangstelling van de wereld te brengen.

En natuurlijk Antonio bedankt voor de vertaling!

De groeten maar weer

Dat was het dan...

Een half uur na het bereiken van het St. Pieterplein worden de hemelsluizen nog een keertje goed opengezet. Het plein, wat eerst bomvol met mensen stond, ligt er in een keer verlaten bij.

Het slechte weer houdt ook nog even aan, zodat wij die dag niet toekomen aan het bezichtigen van iets anders in Rome. Maar eerlijk gezegd kan dat je op zo’n moment weinig schelen, het doel is bereikt!

De rit samen met Jacqueline op de scooter terug naar de camping in Bracciano zal ik niet snel vergeten. Het verkeer is zo verschrikkelijk chaotisch, dat ik (letterlijk) met samengeknepen billen achterop zit.

Van alle kanten zoeven auto’s en motorscooters ons heen, waarbij alle verkeersregels worden genegeerd. Ik ben benieuwd hoeveel ongelukken hier gebeuren...

Veilig aangekomen op de camping maken we snel een berichtje voor de weblog en plaatsen deze nog dezelfde avond. Daarna vonden we toch wel dat we een etentje verdiend hadden. We belanden bij een onvervalst Amerikaans steakhouse. De gigantische t-bone steak van acht ons (zie foto) krijg ik maar met moeite weg, zo groot is deze.

Op donderdag slapen we eerst lekker uit. We besluiten na het ontbijt naar Cerveteri te gaan om een Etruskische nederzetting uit de 7e eeuw voor Christus te bekijken.

Wat we zien is boven verwachting mooi. Je kunt nog echt door het hele dorp rondlopen en de tombes bezoeken waar deze mensen in leefden. Niet zo gek dat dit internationaal erfgoed van UNESCO is.

Vrijdagochtend pakken we bijtijds de trein richting Rome. We bezoeken onder andere de basiliek van St. Pieter, de Trevi-fontein en het Colosseum. Rome puilt echt uit met allerlei monumenten, kerken, opgravingen en nog veel meer moois. Als je dit allemaal wilt bekijken kun je wel een week uittrekken.


Als we om kwart voor vier de trein terug naar Bracciano nemen, zijn vooral mijn schoonouders al flink afgepeigerd van al het wandelen. Als we een kwartiertje in de trein zitten barst er weer het volgende noodweer los. De trein stopt op het eerstvolgende station, en komt een half uur ook niet in beweging. De bliksem blijkt ingeslagen in de bovenleiding, en we moeten met de bus verder. Dat klinkt echter makkelijker als het is. Bij de enkele bussen die er komen verdringt iedereen elkaar om erin te komen. Om zeven uur staan we nog steeds in de regen op een bus te wachten. De stemming daalt tot een dieptepunt als mijn schoonouders een telefoontje krijgen dat hun auto (die nog in Nederland staat) beschadigd is met het verplaatsen van een caravan. Na een tijdje gaan toch de treinen weer rijden en uiteindelijk staan we om kwart voor negen in Bracciano.... een terugreis van vijf uur, puffff.

’s Avonds laat besluiten we nog de volgende dag (zaterdag) terug naar Nederland te rijden. We hadden nog wel een paar dagen willen blijven, maar mijn schoonouders moeten over twee weken alweer richting Spanje om daar in Benidorm te gaan overwinteren (wat een leven!). Hoe sneller we terug zijn, hoe meer tijd er is om hun auto te laten repareren.

Zaterdagochtend pakken we alle spullen (nog gedeeltelijk nat) in en rijden om kwart over tien van de camping af. We overnachten in Noord-Italië, in de buurt van Trento in een gezellig hotelletje.

Op zondag rijden we vervolgens in één ruk door naar Nederland, waar we om negen uur ’s avonds thuis arriveren.

En dan zit het er dus op ;-((

Arnhemse groeten van Wim en Jacqueline

P.S.	De berichtjes van onze avonturen zijn hiermee ten einde. Wel zullen we over enkele weken nog via de weblog het definitieve eindbedrag van de sponsoring voor Stichting Bosnische Toekomst bekend maken.

We zijn er!

Tot onze grote vreugde, geluk en ook wel een beetje trots kunnen we melden dat we vanmiddag, 7 september 2005, gearriveerd zijn op het St. Pieterplein in Rome.


Het is voor ons een fantastisch avontuur geweest, waar we elke minuut van hebben genoten. Niet zozeer Rome was het doel, maar de reis op zich. Wat dat betreft kunnen we zeggen dat we geslaagd zijn. We kunnen over een aantal dagen naar huis met een grote rugzak vol herinneringen en hopen dat we via de weblog een beetje hebben kunnen overbrengen van onze belevenissen. We hebben in ieder geval genoten van alle reacties die we hebben mogen ontvangen, dat waren elke keer weer kleine cadeautjes. Iedereen enorm bedankt daarvoor.

Ook heeft het lopen voor een goed doel een extra dimensie voor ons aan deze tocht gegeven, wat we voor geen goud hadden willen missen. Het eindbedrag gaat al onze verwachtingen te boven. Namens ons, maar ongetwijfeld ook namens Stichting Bosnische Toekomst, willen we iedere sponsor van harte bedanken voor hun bijdrage.

Toch willen we zelf ook nog een ludieke actie doen om het sponsorbedrag nog enigzins te verhogen. Voor iedere reactie (niet anoniem) op dit bericht op de weblog voor 20 september 2005 zullen wij een bedrag storten voor Stichting Bosnische Toekomst. We dagen jullie uit....

Voor de liefhebbers zullen we van de komende dagen in Rome en de terugreis nog verslag doen op de weblog.

Groeten uit Rome van Wim en Jacqueline

Wist u dat...

•	Jacqueline op de scooter met aanhanger, vanaf de voorkant, net lijkt op een bejaarde op een scootmobiel?

•	De wekker op een wandeldag meestal om zes uur stond, en soms nog vroeger?

•	Ik bijna elke dag wel een leeg doosje Viagra-pillen langs de weg zie liggen?

•	Er nog veel meer blikjes ‘Red bull’ in de berm liggen?

•	Een mens gemiddeld 23.000 kilometer in zijn leven loopt?

•	Ik dus in drie maanden tijd mijn leven met bijna 10% verkort heb?

•	Jacqueline ruim 3.000 kilometer gescooterd heeft?

•	Ik in totaal ongeveer 2.220.000 stappen tot Rome heb gedaan?

•	We tijdens onze route zes verschillende landen hebben aangedaan?

•	We van de 100 dagen dat we zijn weggeweest, we 75 dagen één of meerdere personen op bezoek hebben gehad?

•	Alle foto’s op de weblog zelf genomen zijn?

•	Als mijn schoonmoeder per muggenbult gesponsord zou worden, het eindbedrag waarschijnlijk verdubbeld zou zijn?

•	Wij elke keer enorm vrolijk werden van de leuke reacties op de weblog?

•	Het eindbedrag van de sponsoring voor Stichting Bosnische Toekomst veel hoger ligt dan we ooit hadden durven dromen?

Eekhoornparadijs

Mijn wandeling van Soriano nel Cimino naar Ronciglione is van onverminderde schoonheid. De mooie dorpjes hebben ondertussen een veel zuidelijke karakter als wat we eerder in Italië gezien hebben.

Van het begrip rijtjeshuis hebben ze hier nog nooit gehoord. Alles staat schots en scheef, wat het geheel een wat rommelig aanzien geeft. Maar ja, dat is natuurlijk weer echt Hollands commentaar...

Je begint je wel te realiseren hoe goed alles in Nederland geregeld is. Komt bij ons de bus of trein vijf minuten te laat, dan lopen wij te mopperen. Hier lijkt niemand zich druk te maken. Ook het Nederlandse wegennet, met overal fiets- en wandelpaden, leer je wel waarderen als je hier een tijdje rondgelopen of -gescooterd hebt.

Vanuit de auto op weg naar Lago di Bracciano hadden we plantages gezien met boompjes van een meter of drie-vier hoog, waarvan we geen idee hadden wat voor boompjes het waren. Als je wandelt, ga je echter een stuk minder snel en heb je genoeg tijd om alles beter te bekijken.

De boompjes blijken hazelaars te zijn. Mijn botanische kennis gaat niet zo heel ver, maar de vele kilo’s hazelnoten onder de boompjes hebben het verraden! De boompjes worden geschud met lange stokken met haken eraan. Soms zie je mensen op hun knieën met een schortje voor de hazelnoten rapen. De wat luiere (of is het slimmere?) boeren hebben een traktor met een soort mega-stofzuiger erachter, waarmee de noten worden opgezogen. En als je in totale stilte naast zo’n plantage gaat staan luisteren, dan hoor je om de tien seconden een hazelnootje vallen... Leuk hè? Je zal hier maar eekhoorn zijn...

Onderweg kom je trouwens nog veel meer lekkers tegen. Behalve hazelnoten is het ondertussen ook de bramen- en vijgentijd. Snoepjes van moeder natuur, die vooral Jacqueline zich goed laat smaken als ze meewandelt.

In Sutri bezoeken we nog een Etruskisch amfitheater uit de 1e eeuw. Het amfitheater is niet met losse stenen opgebouwd, maar in zijn geheel uitgehouwen uit tufsteen.

Met het zetten van alleen een handtekening mogen we in het amfitheater kijken. En op de informatieborden staat buiten een Italiaanse zowaar ook een Engelstalige uitleg. Dat zie je niet vaak hier.

Als ik het zo inschat dan is het in de laatste 40 kilometer die we nog moeten afleggen naar het St. Pieterplein in Rome wel gedaan met de mooie natuur en pittoreske dorpjes. Maar we houden vol, de laatste loodjes!

Pre-Romaanse groetjes

25? 35!

Onze “omweg” naar Rome via Umbrië is niet zomaar gekozen. Een aantal jaren terug hebben wij hier een wandelvakantie gedaan, waar we goede herinneringen aan bewaren. Schitterende wandelingen, gecombineerd met cultuur en lekker eten hebben ons weer verleid. Ook Spoleto hadden we al eens bezocht, maar dit plaatsje heeft nog steeds niets van zijn charme verloren. Het aanzicht van Spoleto wordt gedomineerd door de burcht boven de stad.

Daarachter ligt een 14e eeuws aquaduct, dat voor de watervoorziening van de burcht zorgde. In het stadje zijn vele bezienswaardigheden te bewonderen, waaronder een amphitheater, diverse fonteinen, en de Romaanse Dom.

Mijn wandeling van Aquasparta naar Amelia gaat door een golvend landschap, met een hoge temperatuur en erg weinig schaduw. Maar ondertussen ben ik al aardig gewend aan de hitte en de hoogteverschillen. Het belangrijkste is om ’s ochtends je petje niet te vergeten en veel te blijven drinken.

Jacqueline heeft ondertussen de nodige moeite een nieuwe camping te vinden. De geplande camping in Bomarzo blijkt niet (meer) te bestaan. Aangezien we in een minder toeristisch gebied zitten, is er ook in de wijde omtrek geen camping te vinden. We besluiten maar van de nood een deugd te maken en neer te strijken in een agriturismo in Attigliano. Hier kun je voor een redelijke prijs overnachten en ook nog eens lekker eten.

Al vroeg ga ik op pad voor mijn wandeling naar Soriano nel Cimino. Als ik nog niet zo heel lang aan het lopen ben, wordt ik uitbundig gegroet door een Italiaan die in zijn olijfgaard het gras staat te maaien. “Gutentag!”, roept hij en ik besluit even een praatje te gaan maken. Het wordt een onvergetelijke ontmoeting.

Het blijkt een ongelooflijk grappige man, die mij de oren van het hoofd vraagt. “Mama mia! Tuto a piedi?” zegt hij als ik vertel dat ik helemaal te voet vanuit Nederland ben. Zelf vertelt hij honderduit over zijn leven, zijn pensioenering, zijn olijfgaard, zijn vakanties en zijn eerdere werk. Op een gegeven moment komen onze leeftijden ter sprake. Hij is 54 jaar oud en hij schat mijn leeftijd op 25 jaar. Als ik vertel dat ik (al) 35 jaar ben wordt ik uitgebreid gefeliciteerd, met handen schudden en al, dat ik er nog zo jong uitzie (volgens hem dan). Met een grote glimlach vervolg ik na een klein half uurtje mijn wandeling. Mijn dag kan niet meer stuk.

De wandeling is verder grandioos. Het terrein heeft nog steeds flinke hoogteverschillen en ik kom door schitterende plaatsen als Lugnano in Teverina en Bomarzo.

Deze plaatsen lijken wel door een reus bovenop een berg geplaatst, met de huisjes steil tegen de wanden op. Erg indrukwekkend allemaal.

Aan het einde van de dag rijden we door naar Lago di Bracciano, 35 km boven Rome. Aan dit meer vinden we met wat moeite een mooie en rustige camping. Dit is tevens onze laatste camping voor Rome. Ik heb nog vier wandeletappes voor de boeg, terwijl Jacqueline nog maar enkele tientallen kilometers hoeft te scooteren. Het aftellen is begonnen. Tik tak, tik tak, tik tak...

Tijdloze groeten uit Italië

Kattenmepper

Mijn schoonouders hadden afgelopen vrijdag bezoek. Midden in de nacht was er een kat hun tent ingeslopen, en deze sprong doodleuk bij mijn schoonvader op zijn buik. Die schrikt zich natuurlijk gek (mijn schoonvader natuurlijk) en haalt uit met zijn vlakke hand. Minoes vliegt (waarschijnlijk met flinke hoofdpijn) onder het bed van mijn schoonmoeder de tent uit. Ook mijn schoonmoeder zit vervolgens met gierende hartkleppen rechtop in bed. Nadat ze beiden wat zijn bijgekomen, proberen ze maar weer wat te gaan slapen. Dit lukt vooral bij mijn schoonmoeder slecht. Bij elk geluidje denkt ze dat de “Veluwse poema” de tent insluipt. ’s Ochtends blijkt dat niet helemaal onterecht. Minoes zit weer in de tent, te wachten op de volgende oplawaai...


De rustdag wordt weer cultureel ingevuld. Als eerste gaan we naar Santa Maria degli Angeli. In deze plaats staat het oorspronkelijke kapelletje waar St. Fransiscus gestorven is. Later is hier (letterlijk) een enorme basiliek omheen gebouwd, in grootte de zevende in de Christelijke wereld. Op het plein voor de basiliek is het een toeristische kermis, met souvenirwinkeltjes die allerhande prullaria verkopen. Heeft iemand nog een plastic St. Fransiscus nodig?

Daarna naar Assisi en Spello. Twee leuke kleine plaatsjes, met mooie pleinen, nauwe steegjes, en vooral ook veel toeristen. Maar het is wel schitterend allemaal (zie foto’s).

Als je in Italië langs een begraafplaats loopt, heb je af en toe het idee dat je langs een vakantiepark loopt, er staan namelijk allemaal huisjes op. Als je wat beter kijkt zie je dat het tombes zijn met familiegraven, de één nog mooier dan de ander.

Alle overledenen van een familie worden in deze tombes bijgezet. Je zal maar een hekel hebben aan je familie; leg je het loodje, ben je nog tot in den eeuwigheid met ze opgescheept...

Op mijn tweede wandeldag, tijdens een pittige beklimming, kom ik twee bekenden tegen. Het zijn onze Trasimeense toiletgebouwvrienden, die met de fiets Umbrië onveilig maken. Ze zijn onderweg naar dezelfde camping als waar wij overnachten, in Spoleto. Hopelijk kunnen we nu gewoon buiten zitten, zonder regen.

Rome begint ondertussen in zicht te komen! Vanaf Spoleto gaan we nu in (relatief) rechte lijn naar ons einddoel toe. Met wandelen ben ik nu tot Aquasparta, wat betekent dat er nog (maar) 150 wandelkilometers zijn af te leggen. Als het goed is nog ruim een week en we kunnen zwaaien naar de paus (alstie-er-is).

Groeten van JAWS en poes Minoes