Over the top

Voor het nemen van de Splugenpas staan we voor een dilemma. Jacqueline is met scooter, aanhanger en zichzelf een soort rijdende kameel (met twee bulten...) van ruim 250 kilo. Er is een redelijke kans dat het 50cc scootertje (beetje opgevoerd, dat wel) het niet redt als de beklimming te steil wordt. Het mooiste zou zijn als Jacqueline als eerste vertrekt vanaf de camping, en Max en ik daarna, zodat ze altijd nog door ons geholpen kan worden als ze stilvalt. Nadeel hiervan is dat we eerst gezamenlijk moeten opbreken, en dat wij dan wel erg laat vertrekken. We besluiten de gok te nemen. Wij vertrekken vroeg voor de wandeling, Jacqueline breekt op en vertrekt later. Als dat maar goed gaat...

De start van de dag is goed: een stralend blauwe lucht. De beklimming begint gelijk behoorlijk pittig met een aantal haarspeldbochten. Als we een stukje op weg zijn een ontmoedigend bordje: Chiavenna 37 km. Maar niet overnadenken en gewoon doorlopen. Na het eerste stuk volgt een minder steil gedeelte, waar we boven de boomgrens uitkomen.

De laatste drie kilometer voor de top zijn tevens het zwaarste. Haarspeldbocht naar haarspeldbocht baant het asfalt zich een weg naarboven. Gelukkig zijn we nog fris en fruitig, en buffelen we door.

Iets onder de pas komen we langs de Zwiterse grenspost, bovenop is de Italiaanse. Uiteindelijk victorie: we zijn boven, de 2117 meter zijn bedwongen! Voor de grenspost, voor de neus van de douaniers, halen Max en ik uitvoerig ons paspoort uit onze rugzakken. “Zul je zien”, mompelt Max, “mogen we gewoon doorlopen”. En inderdaad.....

Vanaf de pas moeten we nog zo’n 1850 hoogtemeters dalen naar Chiavenna, een afstand van nog bijna 30 kilometer, niet echt iets om je nog op te verheugen. Maar het uitzicht maakt alles meer dan goed. Je weet gewoon niet waar je moet kijken. Je hebt het gevoel dat je in een Ravensburger legpuzzel van honderdduizend stukjes loopt.

Jacqueline zal ondertussen wel vertrokken zijn vanaf de camping, en ik maak me toch wel een beetje zorgen of ze het gaat redden naar boven toe. Het was wel erg steil. Maar voorlopig nog niets gehoord. Geen bericht, goed bericht.....

Het stuwmeer wat we passeren is helderblauw, met de weerspiegeling van de omringende bergen in het water. In Piazanno rusten we wat uit en drinken wat bij een cafeetje, waarna we onze weg weer vervolgen door verschillende, vooral erg donkere, tunnels. De afdaling is op sommige stukken nog veel steiler als wat we eerst geklommen hebben, en we zijn blij dat de route niet andersom hoeven lopen. En dan opeens het sms-geluid van mijn telefoon: Piep-piep. Berichtje van Jacqueline! Nieuwsgierig lees ik het berichtje...

Jacqueline heeft ’s ochtends eerst op haar gemak ontbeten en alle spullen ingepakt. De Belgische buurman gelooft nooit dat alle spullen, inclusief tent meekunnen op het aanhangertje. Zit hij er toch mooi naast...

Het eerste stuk van de beklimming lukt goed, en weet ze nog een snelheid van zo’n 20 kilometer per uur te houden. Regelmatig wordt er gestopt om te zorgen dat de motor kan afkoelen. Op het laatste stuk krijgt het scootertje het pas echt zwaar. En een kleine kilometer onder de top, vlak voor de Zwiterse grenspost, zegt het scootertje: “Doe het lekker zelf maar”. Vol gas, lopend en duwend naast de scooter, kan ze de laatste meters tot de grenspost afleggen. De blik van de douanier zegt voldoende: moet je daar nog verder mee omhoog? In het restaurantje bij de grenspost komt ze wat op adem bij een bakje koffie. Als ze weer wil vertrekken, lukt dat niet direkt. Pas bij de derde keer komt de scooter tergend langzaam in beweging. Meter voor meter kruipt de scooter naar boven, maar blijft rijden, gelukkig tot aan de Italiaanse grenspost op de top! Alweer victorie!

De afdaling is ook met de scooter geen pretje. Waar bij de beklimming de motor het zwaar te verduren had, zijn het nu de remmen die af en toe een koelpauze verdienen. Stuiterend over het slechte wegdek stort ze zich naar beneden. Zes kilometer voor Chiavenna rijdt Jacqueline ons achterop. We wisselen even de sterke verhalen uit en spreken af om elkaar weer in Chiavenna te ontmoeten.

Een uurtje later arriveren we daar, voor het eerst echt helemaal gesloopt. We pakken lekker een hotelletje en trakteren onszelf ’s avonds op een vijf-gangen diner, met een paar flessen ijskoude Italiaanse rosé. Een mooie afsluiter van een zware dag.

Ciao à tutti