Even bijkomen

De ochtend van 23 juli wordt ik al vroeg gewekt door Max. Hij gaat vandaag naar huis. Vanaf Chiavenna is dat nog niet zo eenvoudig. Het openbaar vervoer zit niet overal zo gedegen in elkaar als in Nederland en het is maar de vraag of hij het in een dag redt.

Jacqueline en ik besluiten niet in Chiavenna te blijven, maar door te gaan naar Colico aan het Comomeer, zodat we daar lekker op een camping kunnen bijkomen. Het betekent wel dat we voor de vierde achtereenvolgende dag een etappe afleggen. Deze laatste valt dan ook niet mee. Jacqueline heeft spierpijn in haar armen van het afdalen met de scooter. Ik heb (voor het eerst) flinke spierpijn in mijn benen.

Wandelen in Italie blijkt toch wel een aparte belevenis, zoniet een cultuurshock. De omgeving is schitterend, maar je loopt veel langs doorgaande wegen, met alle soorten van verkeer. Auto, scooter, fiets en wandelaars allemaal op één weg. Voeg daarbij de Italiaanse rijstijl en af en toe wat onverlichte tunnels en je kunt je voorstellen dat je niet altijd op je gemak loopt. Maar goed, verstand op nul en lopen maar.
In Colico komen we terecht op een gezellige kleine camping, waar we besluiten twee dagen te blijven om uit te rusten. Even gas terug, het waren erg drukke dagen. Jacqueline is ondertussen verkouden, en mijn benen schreeuwen nu ook om een beetje rust. ’s Avonds tegen tienen krijgen we een SMS-je van Max, dat hij het uiteindelijk toch nog gered heeft naar huis. Good for him.


Na de twee dagen rust vertrekken we op dinsdag naar Mandello del Lario (Heeft u ooit één Nederlandse plaatsnaam gehoord die zò goed klinkt?). Deze dag krijgen we ook weer visite. Ellen en Elles, vriendinnen van ons, zijn in de buurt op vakantie en komen ons met een bezoek verblijden. 's Avonds lekker uit eten. Dat is toch wel schitterend hier in Italië. Op elke hoek van de straat kun je voor een redelijke prijs lekker eten. Smullen maar!

Een tegenvaller: Mijn wandelschoenen gaan aan de binnenkant van de hak kapot. Niet zo best voor de hielen. Op de rustdag moeten we maar kijken of we daar een oplossing voor kunnen vinden. Voorlopig maar goed aftapen.

Woensdagochtend wordt ik voor mijn wandeling uit gezwaaid door drie man (vrouw, Ellen en Elles zijn blijven slapen), die nog met wat kleine oogjes voor de tent zitten. Het is vandaag niet alleen heet, maar ook nog eens erg benauwd. Na een kilometer lopen heb ik het zweet alweer op mijn rug staan. Het eerste stuk tot aan Lecco loop ik weer langs de doorgaande weg. Het tweede gedeelte over een onverhard pad door een natuurgebied, een oase van rust. De tegenstelling kan vandaag niet groter. Op de terugweg naar de camping, achterop bij Jacqueline op de scooter, lijkt het wel of er iemand met een grote fohn voor ons rijdt, en de warme lucht in ons gezicht blaast. Eenmaal op de camping snel stil gaan zitten, elke beweging is teveel.

Klamme groetjes van Wim en Jacqueline