Dat was het dan...

Een half uur na het bereiken van het St. Pieterplein worden de hemelsluizen nog een keertje goed opengezet. Het plein, wat eerst bomvol met mensen stond, ligt er in een keer verlaten bij.

Het slechte weer houdt ook nog even aan, zodat wij die dag niet toekomen aan het bezichtigen van iets anders in Rome. Maar eerlijk gezegd kan dat je op zo’n moment weinig schelen, het doel is bereikt!

De rit samen met Jacqueline op de scooter terug naar de camping in Bracciano zal ik niet snel vergeten. Het verkeer is zo verschrikkelijk chaotisch, dat ik (letterlijk) met samengeknepen billen achterop zit.

Van alle kanten zoeven auto’s en motorscooters ons heen, waarbij alle verkeersregels worden genegeerd. Ik ben benieuwd hoeveel ongelukken hier gebeuren...

Veilig aangekomen op de camping maken we snel een berichtje voor de weblog en plaatsen deze nog dezelfde avond. Daarna vonden we toch wel dat we een etentje verdiend hadden. We belanden bij een onvervalst Amerikaans steakhouse. De gigantische t-bone steak van acht ons (zie foto) krijg ik maar met moeite weg, zo groot is deze.

Op donderdag slapen we eerst lekker uit. We besluiten na het ontbijt naar Cerveteri te gaan om een Etruskische nederzetting uit de 7e eeuw voor Christus te bekijken.

Wat we zien is boven verwachting mooi. Je kunt nog echt door het hele dorp rondlopen en de tombes bezoeken waar deze mensen in leefden. Niet zo gek dat dit internationaal erfgoed van UNESCO is.

Vrijdagochtend pakken we bijtijds de trein richting Rome. We bezoeken onder andere de basiliek van St. Pieter, de Trevi-fontein en het Colosseum. Rome puilt echt uit met allerlei monumenten, kerken, opgravingen en nog veel meer moois. Als je dit allemaal wilt bekijken kun je wel een week uittrekken.


Als we om kwart voor vier de trein terug naar Bracciano nemen, zijn vooral mijn schoonouders al flink afgepeigerd van al het wandelen. Als we een kwartiertje in de trein zitten barst er weer het volgende noodweer los. De trein stopt op het eerstvolgende station, en komt een half uur ook niet in beweging. De bliksem blijkt ingeslagen in de bovenleiding, en we moeten met de bus verder. Dat klinkt echter makkelijker als het is. Bij de enkele bussen die er komen verdringt iedereen elkaar om erin te komen. Om zeven uur staan we nog steeds in de regen op een bus te wachten. De stemming daalt tot een dieptepunt als mijn schoonouders een telefoontje krijgen dat hun auto (die nog in Nederland staat) beschadigd is met het verplaatsen van een caravan. Na een tijdje gaan toch de treinen weer rijden en uiteindelijk staan we om kwart voor negen in Bracciano.... een terugreis van vijf uur, puffff.

’s Avonds laat besluiten we nog de volgende dag (zaterdag) terug naar Nederland te rijden. We hadden nog wel een paar dagen willen blijven, maar mijn schoonouders moeten over twee weken alweer richting Spanje om daar in Benidorm te gaan overwinteren (wat een leven!). Hoe sneller we terug zijn, hoe meer tijd er is om hun auto te laten repareren.

Zaterdagochtend pakken we alle spullen (nog gedeeltelijk nat) in en rijden om kwart over tien van de camping af. We overnachten in Noord-Italië, in de buurt van Trento in een gezellig hotelletje.

Op zondag rijden we vervolgens in één ruk door naar Nederland, waar we om negen uur ’s avonds thuis arriveren.

En dan zit het er dus op ;-((

Arnhemse groeten van Wim en Jacqueline

P.S.	De berichtjes van onze avonturen zijn hiermee ten einde. Wel zullen we over enkele weken nog via de weblog het definitieve eindbedrag van de sponsoring voor Stichting Bosnische Toekomst bekend maken.