Eekhoornparadijs

Mijn wandeling van Soriano nel Cimino naar Ronciglione is van onverminderde schoonheid. De mooie dorpjes hebben ondertussen een veel zuidelijke karakter als wat we eerder in Italië gezien hebben.

Van het begrip rijtjeshuis hebben ze hier nog nooit gehoord. Alles staat schots en scheef, wat het geheel een wat rommelig aanzien geeft. Maar ja, dat is natuurlijk weer echt Hollands commentaar...

Je begint je wel te realiseren hoe goed alles in Nederland geregeld is. Komt bij ons de bus of trein vijf minuten te laat, dan lopen wij te mopperen. Hier lijkt niemand zich druk te maken. Ook het Nederlandse wegennet, met overal fiets- en wandelpaden, leer je wel waarderen als je hier een tijdje rondgelopen of -gescooterd hebt.

Vanuit de auto op weg naar Lago di Bracciano hadden we plantages gezien met boompjes van een meter of drie-vier hoog, waarvan we geen idee hadden wat voor boompjes het waren. Als je wandelt, ga je echter een stuk minder snel en heb je genoeg tijd om alles beter te bekijken.

De boompjes blijken hazelaars te zijn. Mijn botanische kennis gaat niet zo heel ver, maar de vele kilo’s hazelnoten onder de boompjes hebben het verraden! De boompjes worden geschud met lange stokken met haken eraan. Soms zie je mensen op hun knieën met een schortje voor de hazelnoten rapen. De wat luiere (of is het slimmere?) boeren hebben een traktor met een soort mega-stofzuiger erachter, waarmee de noten worden opgezogen. En als je in totale stilte naast zo’n plantage gaat staan luisteren, dan hoor je om de tien seconden een hazelnootje vallen... Leuk hè? Je zal hier maar eekhoorn zijn...

Onderweg kom je trouwens nog veel meer lekkers tegen. Behalve hazelnoten is het ondertussen ook de bramen- en vijgentijd. Snoepjes van moeder natuur, die vooral Jacqueline zich goed laat smaken als ze meewandelt.

In Sutri bezoeken we nog een Etruskisch amfitheater uit de 1e eeuw. Het amfitheater is niet met losse stenen opgebouwd, maar in zijn geheel uitgehouwen uit tufsteen.

Met het zetten van alleen een handtekening mogen we in het amfitheater kijken. En op de informatieborden staat buiten een Italiaanse zowaar ook een Engelstalige uitleg. Dat zie je niet vaak hier.

Als ik het zo inschat dan is het in de laatste 40 kilometer die we nog moeten afleggen naar het St. Pieterplein in Rome wel gedaan met de mooie natuur en pittoreske dorpjes. Maar we houden vol, de laatste loodjes!

Pre-Romaanse groetjes