Er is er een jarig...

Maandag loop ik weer een stuk zuidelijker, naar Hildrizhausen. Ik ben precies op tijd bij mijn eindpunt, als ik in de auto stap begint het gigantisch te plenzen. We besluiten eerst maar even boodschappen te doen (in de supermarkt loop je tenslotte droog).

Op de parkeerplaats staat een marktkraam met lekkere gegrilde kippetjes, wat we natuurlijk niet aan ons voorbij laten gaan. De kip zit tot achter onze ellebogen, maar lékker! Daarna naar Bebenhausen, een paar kilometer boven Tübingen. Hier staan een schitterend oud klooster en slot, erg indrukwekkend om te zien.

Dinsdag begint de wandeling vrij vroeg, door een grandioos natuurpark. In de ochtendnevel loop ik afwisselend in bos, tussen rotsformaties, en door een dal met een beekje. Op een gegeven moment zie ik boven het gras een snuit en twee oren uitsteken. Een ree kijkt mij vanaf een meter of twintig afstand aan, en blijft gewoon zitten. Ik krijg zelfs de tijd om mijn fototoestel uit de rugzak te halen en een foto te maken. Met een paar snelle sprongen steekt de ree het beekje over en verdwijnt in het bos.... Mooi man.

’s Avonds op de camping nodigen we onze fietsende buurman uit voor een maaltijd, we hadden tenslotte genoeg macaroni. De uitnodiging wordt in dank aangenomen.

Hij fietst heen en weer naar Rome en heeft vorig jaar naar Santiago de Compostella gewandeld, wat volgens hem een echte aanrader is. Laten we eerst maar eens zorgen dat we in Rome komen!

Aangezien Jacqueline 7 juli jarig is, besluit ik mijn rustdag te verschuiven en ook op woensdag te lopen. Deze dag verplaatsen we ook naar Sigmaringen, aan de Donau. Zo hebben we ondertussen al aardig wat rivieren de revue zien passeren: de Maas, Rijn, Neckar en Donau.

Onderweg worden mij door twee Nederlandse fietsers spontaan kersen aangeboden (welke ik maar afsla, na twee bifi-worstjes smaken ze toch wat minder denk ik) en we kletsen even.

Het weer laat ondertussen flink te wensen over. Het is behoorlijk fris, met veel regenbuien. De 7e, op Jacqueline haar verjaardag, hebben mijn schoonouders het wel een beetje gehad. Na alle regen ’s nachts is al hun beddengoed nat geworden (dat komt ook door de asociaal grote bedden, die eigenlijk niet in het tentje pasten, en tegen het tentdoek aanstonden. Hoezo, ervaren kampeerders....). Ze besluiten maar op te breken en terug naar Nederland te gaan. Maar ja, de ene gezelligheid gaat, en de andere komt. Max en Antonio reizen vanaf morgen een tijdje met ons mee!

Nat maar blij, groeten wij u...