Wim en Line naar Rome

Vanaf 4 juni 2005 zijn Jacqueline Vermeij en Wim Versloot op pad naar Rome. Zij scootert, hij loopt. Vanuit Arnhem gaan zij via Duitsland en Zwitserland naar Italië. Medio september willen zij arriveren in Rome. Tevens lopen zij voor een goed doel: Stichting Bosnische Toekomst, een organisatie die hulp biedt aan Bosnische vluchtelingen in Travnik. Op deze weblog doen zij regelmatig verslag van hun belevenissen onderweg.

22 juli 2005

Komt dat schot....

In Chur worden we ’s ochtends vroeg uit ons bed geknald. Even verderop is een militair oefenterrein, en klaarblijkelijk vonden ze het nodig om ons op onze rustdag met een paar flinke saluutschoten te wekken. Na het ontbijt gaan we met de bus naar het centrum van Chur, om wat van de oude historie van deze Zwiterse stad te bekijken. ’s Avonds trekken we nog maar eens een flesje wijn open, om te proosten op de bergen die nog komen gaan.

Vanuit Chur vertrekken we naar Thusis. We (Max en ik) lopen een onverharde, oude Romeinse weg, die nog gedeeltelijk de Rijn stroomopwaarts volgt.

We stoppen bij een gedenksteen, waarop staat aangegeven dat begin jaren tachtig hier 7 jongeren door een steenlawine om het leven gekomen zijn. Als we ons omdraaien snappen we waarom, we kijken op tegen een enorme rotswand, die zelfs in de groothoekstand van mijn camera niet volledig is te fotograferen. Kippenvel...
De etappe is helaas vijf kilometer langer als in het routeboekje staan aangegeven. Maar dat mag de pret niet drukken, we sjokken gewoon verder in de brandende zon. Uiteindelijk is het gewoon een kwestie van elke keer je ene been voor de andere zetten.

Moe maar voldaan komen we op de camping in Thusis aan. Aangezien niemand inspiratie had om zich over het avondeten te ontfermen, gooien we er nog maar eens wat Zwiterse franken tegenaan, en eten de spare-ribs met aardappelsalade van het campingrestaurant.

In Thusis worden we ’s ochtends in de wolken wakker. Resultaat: een natte tent. En pak die tent maar eens in op de bosgrond. Resultaat: een vieze tent. Bah, een slecht begin van de dag. Vandaag begint wel het echte werk, we gaan klimmen, zo’n 800 meter. We volgen niet de doorgaande weg, maar pakken een wandelpad als alternatief.

Een schit-te-ren-de route, die ons de nodige hoogtemeters extra oplevert en ook vooral niet opschiet. Ons uiteindelijke doel voor vandaag is Splugen, maar als we zo doorgaan zijn we daar voor zonsondergang nog niet.

We besluiten dan toch maar de doorgaande weg te volgen, ook erg mooi, maar drukker met verkeer. Na een lange dag arriveren we op de camping, op 1450 meter hoogte. Ook Jacqueline heeft het prima gered vandaag met de scooter, maar het echte werk moet nog komen: de Splugenpas!

Klipgeitengroeten vanuit Zwitersland