Jostiband

Vanaf Friedrichshafen lopen we langs de oostkant van het Bodenmeer naar Bregenz toe. Ongeveer halverwege ligt Lindau, een leuk oud plaatsje, dat vroeger een belangrijke rol vervulde op de handelsroute naar Italië.

Daar hebben we ook met Jacqueline afgesproken, maar die heeft wat moeite om in Lindau het centrum te vinden. Uiteindelijk lukt het toch en kunnen we gezamenlijk Lindau nog bekijken.

Het laatste stuk naar Bregenz wordt drukker en drukker, en dan zitten we nog niet eens in het hoogseizoen! Heel veel uitgezakte, veel te bruine mensen langs het meer, dus maar de blik op oneindig en stug doorlopen. Tot mijn verbazing passeren we net voor Bregenz de Oostenrijkse grens. Heb ik toch de hele tijd gedacht dat Bregenz in Duitsland lag!

De volgende dag verlaten we Bregenz alweer en lopen Zwitserland in, door het Rijndal (waar ken ik dat toch van....). Als je denkt dat die Zwiters gewoon Duits praten, kom je mooi bedrogen uit.

Het is een soort geknauw, waarbij je ongeveer één op de tien woorden kunt verstaan. Het begint al met het groeten van elkaar onderweg. Er wordt iets onverstaanbaars gemompeld, wat nog het meest op “cruesli” lijkt. We besluiten de proef op de som te nemen en te kijken of dat werkt. En inderdaad, als je gewoon “cruesli” zegt en er maar vriendelijk bij knikt en glimlacht, groeten die Zwitsers gewoon terug. Zelfs op “oeât moân” (Piet Paulusma bedankt) wordt vriendelijk teruggegroet! We moeten wel moeite doen om zelf niet in de lach te schieten...

Op de camping in Triesen (Liechtenstein) ontmoeten we later die middag Jolanda en Steve en onze petekinderen, die in Zwiterland wonen en gezellig een aantal dagen met ons meekamperen. En de volgende jarige kan worden genoteerd: Jolanda.

Aangezien iedereen vandaag een pittige dag heeft gehad, besluiten we te gaan eten in het restaurantje bij de camping. Een plaatselijke artiest genaamd Rudi Klee verzorgt daar deze avond live-muziek. Hij zit met zijn keyboard in een soort schuurtje met openslaande deuren. Helaas kan hij totaal niet zingen, en ook geen ritme houden. Daarbij hanteert hij ook nog eens voor het spelen het bij iedereen bekende éénvingersysteem. Aangezien hij bij het spelen nauwelijks opkijkt van zijn keyboard, vermoeden we dat hij het kleurensysteem van de Jostiband gebruikt.....

Gruëtzi uit Liechtenstein