Met m’n voeten in het Bodenmeer!

Maandag de 11e begint feestelijk. We hebben namelijk weer een jarige: Max. Om half acht klinkt uit onze tent vrolijk “Er is er één jarig, hoera, hoera!”. Het feestvarken kijkt eerst slaperig op, om vervolgens (met een grote zucht) de slaapzak nog verder over zijn hoofd te trekken.... GEFELICITEERD!


Met een flinke bui starten we die dag onze wandeling, later wordt het gelukkig droog, en komt zelfs de zon nog door. ’s Avonds rijden we met de auto naar Pfullendorf om daar een hapje te gaan eten. We komen terecht bij een Italiaans restaurantje, met heerlijke pizza’s en pasta’s, en ook nog eens beregezellig. Met pijn in ons buik (enerzijds van het lachen, anderzijds van het eten) gaan we richting camping. Wat moet dat in Italië wel niet worden?

Antonio heeft trouwens op de camping al snel een vriendinnetje opgedaan. Een mooie blondine, Tina genaamd. In de bloei van haar leven en érg aanhalig. Ze spreekt wel slecht haar talen en daarbij kwijlt ze ook nog een beetje. Nieuwsgierig geworden? Woef!

Dinsdag nemen we afscheid van Antonio. Hij gaat verder naar Italië, waar hij nog een bruiloft heeft. We hopen van harte dat hij op tijd aankomt, want zijn richtingsgevoel laat hem nog wel eens in de steek. Max en ik lopen vandaag naar Friedrichshafen, aan het Bodenmeer. Jacqueline is al vooruit naar de nieuwe camping gereden. Daar aangekomen mag ze eigenlijk de camping niet op; het is de afgelopen nacht noodweer geweest, en de halve camping heeft blank gestaan.

Gelukkig krijgt ze toch nog een plekje toegewezen. We staan tussen twee grote tenten in, één met lichamelijk en één met geestelijk gehandicapten. We voelen ons meteen thuis.....

Op de rustdag slapen we lekker een beetje uit, doen we een was, en struinen we wat door Friedrichshafen. Het is er nu al behoorlijk druk. Voor komend weekend zijn hoge temperaturen voorspeld, dus dat zal nog wel wat drukker worden. Als het goed is zijn we echter voor het weekend het Bodenmeer al voorbij, en zitten we in de Alpen..... Jodelahietie!

Groeten van de (ondertussen nog maar) drie musketiers