Jostiband

Vanaf Friedrichshafen lopen we langs de oostkant van het Bodenmeer naar Bregenz toe. Ongeveer halverwege ligt Lindau, een leuk oud plaatsje, dat vroeger een belangrijke rol vervulde op de handelsroute naar Italië.

Daar hebben we ook met Jacqueline afgesproken, maar die heeft wat moeite om in Lindau het centrum te vinden. Uiteindelijk lukt het toch en kunnen we gezamenlijk Lindau nog bekijken.

Het laatste stuk naar Bregenz wordt drukker en drukker, en dan zitten we nog niet eens in het hoogseizoen! Heel veel uitgezakte, veel te bruine mensen langs het meer, dus maar de blik op oneindig en stug doorlopen. Tot mijn verbazing passeren we net voor Bregenz de Oostenrijkse grens. Heb ik toch de hele tijd gedacht dat Bregenz in Duitsland lag!

De volgende dag verlaten we Bregenz alweer en lopen Zwitserland in, door het Rijndal (waar ken ik dat toch van....). Als je denkt dat die Zwiters gewoon Duits praten, kom je mooi bedrogen uit.

Het is een soort geknauw, waarbij je ongeveer één op de tien woorden kunt verstaan. Het begint al met het groeten van elkaar onderweg. Er wordt iets onverstaanbaars gemompeld, wat nog het meest op “cruesli” lijkt. We besluiten de proef op de som te nemen en te kijken of dat werkt. En inderdaad, als je gewoon “cruesli” zegt en er maar vriendelijk bij knikt en glimlacht, groeten die Zwitsers gewoon terug. Zelfs op “oeât moân” (Piet Paulusma bedankt) wordt vriendelijk teruggegroet! We moeten wel moeite doen om zelf niet in de lach te schieten...

Op de camping in Triesen (Liechtenstein) ontmoeten we later die middag Jolanda en Steve en onze petekinderen, die in Zwiterland wonen en gezellig een aantal dagen met ons meekamperen. En de volgende jarige kan worden genoteerd: Jolanda.

Aangezien iedereen vandaag een pittige dag heeft gehad, besluiten we te gaan eten in het restaurantje bij de camping. Een plaatselijke artiest genaamd Rudi Klee verzorgt daar deze avond live-muziek. Hij zit met zijn keyboard in een soort schuurtje met openslaande deuren. Helaas kan hij totaal niet zingen, en ook geen ritme houden. Daarbij hanteert hij ook nog eens voor het spelen het bij iedereen bekende éénvingersysteem. Aangezien hij bij het spelen nauwelijks opkijkt van zijn keyboard, vermoeden we dat hij het kleurensysteem van de Jostiband gebruikt.....

Gruëtzi uit Liechtenstein

Met m’n voeten in het Bodenmeer!

Maandag de 11e begint feestelijk. We hebben namelijk weer een jarige: Max. Om half acht klinkt uit onze tent vrolijk “Er is er één jarig, hoera, hoera!”. Het feestvarken kijkt eerst slaperig op, om vervolgens (met een grote zucht) de slaapzak nog verder over zijn hoofd te trekken.... GEFELICITEERD!


Met een flinke bui starten we die dag onze wandeling, later wordt het gelukkig droog, en komt zelfs de zon nog door. ’s Avonds rijden we met de auto naar Pfullendorf om daar een hapje te gaan eten. We komen terecht bij een Italiaans restaurantje, met heerlijke pizza’s en pasta’s, en ook nog eens beregezellig. Met pijn in ons buik (enerzijds van het lachen, anderzijds van het eten) gaan we richting camping. Wat moet dat in Italië wel niet worden?

Antonio heeft trouwens op de camping al snel een vriendinnetje opgedaan. Een mooie blondine, Tina genaamd. In de bloei van haar leven en érg aanhalig. Ze spreekt wel slecht haar talen en daarbij kwijlt ze ook nog een beetje. Nieuwsgierig geworden? Woef!

Dinsdag nemen we afscheid van Antonio. Hij gaat verder naar Italië, waar hij nog een bruiloft heeft. We hopen van harte dat hij op tijd aankomt, want zijn richtingsgevoel laat hem nog wel eens in de steek. Max en ik lopen vandaag naar Friedrichshafen, aan het Bodenmeer. Jacqueline is al vooruit naar de nieuwe camping gereden. Daar aangekomen mag ze eigenlijk de camping niet op; het is de afgelopen nacht noodweer geweest, en de halve camping heeft blank gestaan.

Gelukkig krijgt ze toch nog een plekje toegewezen. We staan tussen twee grote tenten in, één met lichamelijk en één met geestelijk gehandicapten. We voelen ons meteen thuis.....

Op de rustdag slapen we lekker een beetje uit, doen we een was, en struinen we wat door Friedrichshafen. Het is er nu al behoorlijk druk. Voor komend weekend zijn hoge temperaturen voorspeld, dus dat zal nog wel wat drukker worden. Als het goed is zijn we echter voor het weekend het Bodenmeer al voorbij, en zitten we in de Alpen..... Jodelahietie!

Groeten van de (ondertussen nog maar) drie musketiers

Nieuwe gasten

Een klein probleem doemt op: De ophanging van de trekhaak voor de aanhanger van de scooter mist een bout, waarschijnlijk losgetrild en verloren. Met wat handen en voeten doen we uitleg van ons probleem bij de receptie van de camping (hoe vraag je in het Duits om een bout? Voor je het weet wijzen ze je de WC....). Gelukkig heeft de campingeigenaar een eigen werkplaatsje, waar we vriendelijk worden geholpen, probleem opgelost.

Jacqueline zet mij op vrijdag af op mijn startpunt, in de gietende regen. Daarbij is het ook nog eens flink koud. Mijn wandeling naar Sigmaringen toe is gelukkig redelijk droog. Onderweg SMS ik druk met Max en Antonio, die onderweg zijn naar ons en in de file staan. Mijn lunchpauze combineer ik met het schuilen in een bushokje voor een hoosbui. Daar raak ik aan de praat met een oud Duits baasje, die met zijn busje is gestopt. Verhalen te over, en na 20 minuten ga ik weer op pad met een grote Duitse koek (gekregen) en met tuitende oren.... Aan het einde van de middag arriveert de visite. Met het avondeten in het restaurant bij de camping proosten we op de komende dagen.


De zaterdag begint goed, we hebben eindelijk zon. Gedrieën maken we een mooie wandeling, gedeeltelijk langs de Donau. Antonio zit, zoals gewoonlijk, weer goed op z’n praatstoel. Dat is nog eens wat anders dan die wandelingen alleen....

’s Avonds kokkerellen we zelf, pasta met blauwe kaassaus en salade. Tijdens het koken hebben we zelfs muzikale ondersteuning uit Italië. In Sigmaringen wordt nog een Italiaans ijsje verorberd, gevolgd door een paar grote pilsen (Zum wohl, oftewel: proost!), van de lokale brouwerij (Zoller Hof). Antonio heeft zelfs nog de puf om in de feesttent naast de camping mee te feesten met veel, voornamelijk dronken, Duitsers.

De volgende dag breken we direkt op na het ontbijt. Als we alle spullen ingepakt hebben, bezoeken we eerst het slot Sigmaringen. Daarna verkassen we naar Obersiggingen, Jacqueline met de scooter, en de rest met de auto. We rijden door het schitterende Deggenhausertal, wat waarschijnlijk met een zonnetje nog mooier is.

We staan op een camping met een apart gedeelte voor naturisten. Doet me trouwens denken aan een schitterende sticker die we op een auto zagen (zie foto)...... Zouden Duitsers dan toch gevoel voor humor hebben?

Groeten van de vier musketiers