Over the top

Voor het nemen van de Splugenpas staan we voor een dilemma. Jacqueline is met scooter, aanhanger en zichzelf een soort rijdende kameel (met twee bulten...) van ruim 250 kilo. Er is een redelijke kans dat het 50cc scootertje (beetje opgevoerd, dat wel) het niet redt als de beklimming te steil wordt. Het mooiste zou zijn als Jacqueline als eerste vertrekt vanaf de camping, en Max en ik daarna, zodat ze altijd nog door ons geholpen kan worden als ze stilvalt. Nadeel hiervan is dat we eerst gezamenlijk moeten opbreken, en dat wij dan wel erg laat vertrekken. We besluiten de gok te nemen. Wij vertrekken vroeg voor de wandeling, Jacqueline breekt op en vertrekt later. Als dat maar goed gaat...

De start van de dag is goed: een stralend blauwe lucht. De beklimming begint gelijk behoorlijk pittig met een aantal haarspeldbochten. Als we een stukje op weg zijn een ontmoedigend bordje: Chiavenna 37 km. Maar niet overnadenken en gewoon doorlopen. Na het eerste stuk volgt een minder steil gedeelte, waar we boven de boomgrens uitkomen.

De laatste drie kilometer voor de top zijn tevens het zwaarste. Haarspeldbocht naar haarspeldbocht baant het asfalt zich een weg naarboven. Gelukkig zijn we nog fris en fruitig, en buffelen we door.

Iets onder de pas komen we langs de Zwiterse grenspost, bovenop is de Italiaanse. Uiteindelijk victorie: we zijn boven, de 2117 meter zijn bedwongen! Voor de grenspost, voor de neus van de douaniers, halen Max en ik uitvoerig ons paspoort uit onze rugzakken. “Zul je zien”, mompelt Max, “mogen we gewoon doorlopen”. En inderdaad.....

Vanaf de pas moeten we nog zo’n 1850 hoogtemeters dalen naar Chiavenna, een afstand van nog bijna 30 kilometer, niet echt iets om je nog op te verheugen. Maar het uitzicht maakt alles meer dan goed. Je weet gewoon niet waar je moet kijken. Je hebt het gevoel dat je in een Ravensburger legpuzzel van honderdduizend stukjes loopt.

Jacqueline zal ondertussen wel vertrokken zijn vanaf de camping, en ik maak me toch wel een beetje zorgen of ze het gaat redden naar boven toe. Het was wel erg steil. Maar voorlopig nog niets gehoord. Geen bericht, goed bericht.....

Het stuwmeer wat we passeren is helderblauw, met de weerspiegeling van de omringende bergen in het water. In Piazanno rusten we wat uit en drinken wat bij een cafeetje, waarna we onze weg weer vervolgen door verschillende, vooral erg donkere, tunnels. De afdaling is op sommige stukken nog veel steiler als wat we eerst geklommen hebben, en we zijn blij dat de route niet andersom hoeven lopen. En dan opeens het sms-geluid van mijn telefoon: Piep-piep. Berichtje van Jacqueline! Nieuwsgierig lees ik het berichtje...

Jacqueline heeft ’s ochtends eerst op haar gemak ontbeten en alle spullen ingepakt. De Belgische buurman gelooft nooit dat alle spullen, inclusief tent meekunnen op het aanhangertje. Zit hij er toch mooi naast...

Het eerste stuk van de beklimming lukt goed, en weet ze nog een snelheid van zo’n 20 kilometer per uur te houden. Regelmatig wordt er gestopt om te zorgen dat de motor kan afkoelen. Op het laatste stuk krijgt het scootertje het pas echt zwaar. En een kleine kilometer onder de top, vlak voor de Zwiterse grenspost, zegt het scootertje: “Doe het lekker zelf maar”. Vol gas, lopend en duwend naast de scooter, kan ze de laatste meters tot de grenspost afleggen. De blik van de douanier zegt voldoende: moet je daar nog verder mee omhoog? In het restaurantje bij de grenspost komt ze wat op adem bij een bakje koffie. Als ze weer wil vertrekken, lukt dat niet direkt. Pas bij de derde keer komt de scooter tergend langzaam in beweging. Meter voor meter kruipt de scooter naar boven, maar blijft rijden, gelukkig tot aan de Italiaanse grenspost op de top! Alweer victorie!

De afdaling is ook met de scooter geen pretje. Waar bij de beklimming de motor het zwaar te verduren had, zijn het nu de remmen die af en toe een koelpauze verdienen. Stuiterend over het slechte wegdek stort ze zich naar beneden. Zes kilometer voor Chiavenna rijdt Jacqueline ons achterop. We wisselen even de sterke verhalen uit en spreken af om elkaar weer in Chiavenna te ontmoeten.

Een uurtje later arriveren we daar, voor het eerst echt helemaal gesloopt. We pakken lekker een hotelletje en trakteren onszelf ’s avonds op een vijf-gangen diner, met een paar flessen ijskoude Italiaanse rosé. Een mooie afsluiter van een zware dag.

Ciao à tutti

Komt dat schot....

In Chur worden we ’s ochtends vroeg uit ons bed geknald. Even verderop is een militair oefenterrein, en klaarblijkelijk vonden ze het nodig om ons op onze rustdag met een paar flinke saluutschoten te wekken. Na het ontbijt gaan we met de bus naar het centrum van Chur, om wat van de oude historie van deze Zwiterse stad te bekijken. ’s Avonds trekken we nog maar eens een flesje wijn open, om te proosten op de bergen die nog komen gaan.

Vanuit Chur vertrekken we naar Thusis. We (Max en ik) lopen een onverharde, oude Romeinse weg, die nog gedeeltelijk de Rijn stroomopwaarts volgt.

We stoppen bij een gedenksteen, waarop staat aangegeven dat begin jaren tachtig hier 7 jongeren door een steenlawine om het leven gekomen zijn. Als we ons omdraaien snappen we waarom, we kijken op tegen een enorme rotswand, die zelfs in de groothoekstand van mijn camera niet volledig is te fotograferen. Kippenvel...
De etappe is helaas vijf kilometer langer als in het routeboekje staan aangegeven. Maar dat mag de pret niet drukken, we sjokken gewoon verder in de brandende zon. Uiteindelijk is het gewoon een kwestie van elke keer je ene been voor de andere zetten.

Moe maar voldaan komen we op de camping in Thusis aan. Aangezien niemand inspiratie had om zich over het avondeten te ontfermen, gooien we er nog maar eens wat Zwiterse franken tegenaan, en eten de spare-ribs met aardappelsalade van het campingrestaurant.

In Thusis worden we ’s ochtends in de wolken wakker. Resultaat: een natte tent. En pak die tent maar eens in op de bosgrond. Resultaat: een vieze tent. Bah, een slecht begin van de dag. Vandaag begint wel het echte werk, we gaan klimmen, zo’n 800 meter. We volgen niet de doorgaande weg, maar pakken een wandelpad als alternatief.

Een schit-te-ren-de route, die ons de nodige hoogtemeters extra oplevert en ook vooral niet opschiet. Ons uiteindelijke doel voor vandaag is Splugen, maar als we zo doorgaan zijn we daar voor zonsondergang nog niet.

We besluiten dan toch maar de doorgaande weg te volgen, ook erg mooi, maar drukker met verkeer. Na een lange dag arriveren we op de camping, op 1450 meter hoogte. Ook Jacqueline heeft het prima gered vandaag met de scooter, maar het echte werk moet nog komen: de Splugenpas!

Klipgeitengroeten vanuit Zwitersland

Rijbewijs alstublieft...

Op zaterdag, onze rustdag, doen we lekker rustig aan. Met de petekinderen bezoeken we een vogelpark met speeltuin. Helaas gaat de wijnproeverij die we in gedachten hadden niet door, omdat de “Weinkeller” gesloten was.

Aangezien het nog kwakkelweer is, wordt ’s avonds niet zelf gekookt, maar wordt er gesnacked (na zware pressie door de petekinderen) bij McDonalds. Als mooie afsluiting van de dag bezoeken we circus “Stey”, wat in Liechtenstein is neergestreken. Heerlijk kleinschalig allemaal, zonder enige vorm van pretentie.

De koordanser doet tevens de geitenshow en een clownsact, en de acrobate staat in de pauze gewoon achter de bar om drankjes in te schenken. Het leukste is toch wel een Chinees, die op zijn hoge éénwieler verschillende potjes opgooit met zijn voet, en deze op zijn hoofd opvangt. Daarbij ook nog eens vrolijk zwaaiend naar het publiek, met een aanstekelijk lachje. De zaal is plat.

Steve, een Zwitser van Amerikaanse origine, loopt op zondag een etappe mee. Hij spreekt goed Nederlands, maar sommige woorden en uitdrukkingen gaan zijn bevattingsvermogen nog teboven. Ooit geprobeerd het woord “kneuterig” uit te leggen in het Engels? Ik geef het je te doen... De wandeling gaat prima, al is het wel behoorlijk heet. Als we op de camping arriveren worden er eerst twee grote pilsen genuttigd, welverdiend na een lange dag. Daarna snel de zweetkleren uit en het zwembad in. Plons!


De volgende dag nemen we afscheid van Jolanda en Steve en de petekinderen. Zelf trekken we weer verder, nu naar Chur. Jacqueline scootert er nog steeds vrolijk op los. Op weg naar Chur ziet ze in haar achteruitkijkspiegel dat een politieauto die haar eerst tegemoet kwam, keert en langzaam achter haar aan blijft rijden. Ze voelt al nattigheid en inderdaad, even later wordt ze aan de kant gezet. Alle papieren worden grondig gecontroleerd. De wetsdienaren zijn toch wel erg nieuwsgierig wat zo’n blonde Miep uit Nederland in haar eentje op een volbepakte scooter met aanhanger in Zwitserland doet. Als ze verteld dat ze op weg naar Rome is, wordt vol bewondering geknikt. En als ze verteld dat haar vriend loopt, zie je ze denken: Die zijn gestoord......

In Chur hebben we ’s avonds de ultieme tententest: keiharde wind met regen en onweer. Onze tent doorstaat de test met vlag en wimpel. De overburen zijn minder gelukkig, hun tent ligt in puin. En zo modderen we verder...

Stormachtige groeten uit Chur

Berichtje uit Chur

Ondertussen zijn we in Chur, Zwitersland aanbeland. We hadden weer een mooi berichtje met foto's voorbereid, maar helaas is er in heel Chur geen fatsoenlijk internetcafe te vinden (In ieder geval geen die het toestaat om een berichtje te plaatsen vanaf diskette). Alle spannende dingen, zoals het circus in Liechtenstein, de wandelingen, de aanhouding van Jacqueline met de scooter door de Zwiterse politie en het noodweer houden jullie dus nog tegoed.

De komende dagen gaan we echt de bergen in, om via de Splugenpas (2115 meter) in Italie aan te belanden. Dit betekent wel dat we waarschijnlijk de komende dagen geen nieuwe berichtjes kunnen plaatsen. Tot nu toe was dit ook al wel akelig vaak gelukt. Houdt moed, zodra we de mogelijkheid weer hebben, horen jullie weer van ons!

Groetjes van Heidi (Jacqueline), Geitenpeter (Wim) en de Geit (Max)....