Wim en Line naar Rome

Vanaf 4 juni 2005 zijn Jacqueline Vermeij en Wim Versloot op pad naar Rome. Zij scootert, hij loopt. Vanuit Arnhem gaan zij via Duitsland en Zwitserland naar Italië. Medio september willen zij arriveren in Rome. Tevens lopen zij voor een goed doel: Stichting Bosnische Toekomst, een organisatie die hulp biedt aan Bosnische vluchtelingen in Travnik. Op deze weblog doen zij regelmatig verslag van hun belevenissen onderweg.

27 augustus 2005

Een lekje

Perugia is de hoofdstad van Umbrië, en is groot en levendig. De stad is bekend om zijn universiteit, waar buitenlanders naartoe komen om Italiaans te leren, bij voorkeur in de zomer. Ook wordt hier jaarlijks een fameus jazz festival gehouden.

Het oude centrum bestaat uit fraaie, sfeervolle steegjes, die uit een aaneenschakeling van trappen bestaan. Als wij er op onze rustdag rondlopen, regent het flink, wat de stad een wat somber karakter geeft.

Als we terugkomen op de camping staat er een mooi oldtimertje. Het is een Fiat Balilla, bouwjaar 1932! De auto is eigendom van de vader van de campingbeheerder, en is ook altijd door hemzelf onderhouden.

Achterop de auto zit letterlijk een koffer-bak. Mooi detail is de digitale temperatuurmeter op het dashboard, welke destijds vast niet bij de standaard uitrusting hoorde. Toch geinig zo’n karretje.

Het luchtbed van mijn schoonmoeder blijkt lek te zijn. Helaas is het al donker en we besluiten het luchtbed maar te verplaatsen naar de toiletgebouwen, waar we proberen in het sfeervolle tl-licht het lek te vinden. En zowaar: na een stief kwartiertje speuren vinden we het gaatje. Lijm erop, plakkertje erop, oppompen en klaar is Kees. Oma kan weer slapen.

Vanaf het Lago di Trasimeno loop ik door de Valle Umbria, met de indrukwekkende Monte Subasio aan mijn linkerhand. Tegen deze berg aan is Assisi gebouwd, met de kloosterkerk van St. Fransiscus, hét bedevaartsoord van Italië. Dit gebied is ook een bekende wijnstreek, waarvan de wijnen dezelfde faam hebben als de betere wijnen van Toscane. Uiteindelijk slaan we in Bevagna ons kampement weer op.

Gelukkig heb ik tijdens mijn wandelingen vrij weinig last van honden. Vooraf had ik dit toch iets anders ingeschat. Ik kan mij nog een vakantie in Frankrijk herinneren, waar er om de haverklap een natte neus tegen je kuiten zat. Hier zijn over het algemeen de honden aangelijnd, of zitten achter een hek. Blij toe... (zie foto).

Wijnige groeten uit Umbrië

24 augustus 2005

Feifâhfoalieh

Vanaf de camping in Siena gaan we op onze rustdag met de bus naar het oude centrum. Het leek ons niet verstandig om dit met de auto te doen, aangezien Siena een toeristenbolwerk is.

Een van de belangrijkste gebeurtenissen in Siena is de Palio, die twee keer per jaar gehouden wordt op de Piazzo del Campo. De oude stad is onderverdeeld in 17 wijken, waarvan de beste ruiters gekleed in renaissance-tenue in de kleuren van de wijk, de strijd met elkaar aanbinden in een race om het plein.

Er wordt keihard gereden, wat vaak de nodige ongelukken tot gevolg heeft. Van heinde en verre komen bezoekers op dit spektakel af. Gelukkig hebben wij deze extreme drukte net gemist.

Ellen heeft een turbo-naaimachine en heeft twee mooie t-shirts bedrukt met toepasselijke teksten. Op mijn t-shirt staat ‘Ik loop naar Rome’, op die van Jacqueline staat ‘Verzorger Wim’. Zo kunnen we in vol ornaat naar Rome toe.

Het weer laat ons al een aantal dagen in de steek. Regelmatig worden we verrast door een regen- of onweersbui. Helaas hebben mijn schoonouders het beddengoed (weer) niet droog kunnen houden. Mijn schoonvader is van plan om met een stuk vijverfolie over de tent verdere problemen te voorkomen. Maar ja, ik moet toch stiekem wel even lachen als mijn schoonvader, een echte Hagenees, het woord vijferfolie uitspreekt...

Vanaf Siena buigt onze route naar Rome af in oostelijke richting. We gaan nog een extra ommetje maken door Umbrië. Via wandelingen naar Farneta en naar Passignano komen we bij het Lago di Trasimeno.

Ik loop tussen velden met uitgebloeide zonnebloemen door en probeer me voor te stellen hoe fantastisch het zou zijn als ik hier een paar weken eerder zou hebben gelopen. Gelukkig vind ik nog één veldje in bloei, waar ik een mooie foto kan maken.

Het diner van maandagavond verloopt wat problematisch. We hadden netjes boodschappen gedaan, maar tegen de tijd dat we wilden gaan koken barst er voor de verandering een regenbuitje los. Van ellende verhuizen we alle spullen naar de overkapping tussen de toiletgebouwen, en bereiden daar onze maaltijd. Samen met twee andere gevluchte Hollanders maken we er zo toch nog een gezellige avond van.

Passignano blijkt nog een veel leuker plaatsje te zijn als dat we van tevoren dachten. Er is een leuke boulevard, een jachthaventje, en het plaatsje zelf bestaat uit een wirwar van kleine straatjes en steegjes, waar je gemakkelijk in kan verdwalen. Hoe moeten we ooit nog in Nederland gaan wennen?

Meer groeten van Lago di Trasimeno

21 augustus 2005

Zoem zoem

Vrijdagochtend worden we gewekt door een luid gezoem boven onze tent. Het klinkt alsof er een enorme zwerm bijen boven onze tent hangt. Als we echter de tent uitkomen, blijkt dat al die herrie wordt veroorzaakt door vijftien (ruime schatting) bijen. Hoeven we gelukkig niet te vluchten en in het zwembad te springen...

Jacqueline komt bij het vertrekken van de camping nog een oude bekende tegen. Het is de dame van de ANWB campinginspectie, die we eerder in Modena hebben ontmoet.

We krijgen spontaan voor de tweede keer succes toegewenst. Zo zie je maar weer, de wereld is klein.

Het einddoel voor vandaag is Siena, een van de bekende toeristische plaatsen in Toscane. De etappe is redelijk zwaar. De heuvels zijn niet meer zo steil als enkele dagen terug, maar toch moet er weer een paar honderd meter hoogteverschil worden overwonnen. De afstand is ook niet mis, 36 kilometer. Gelukkig loopt Frits de laatste tien kilometer mee, wat het voor mij wat gezelliger maakt.

En vandaag is alweer een feestje: Mijn schoonouders zijn gearriveerd in Siena. Ze gaan ons de laatste weken vergezellen, tot in Rome, en hebben een grote aanhanger meegenomen.

Op deze manier kunnen we de scooter en het aanhangertje weer mee terug naar Nederland nemen. Ook daar moet je aan denken bij de voorbereiding van zo’n trektochtje.

Op zaterdag gaat mijn route verder voorbij Siena, naar Asciano. Ik loop door een bizar stukje Italië, door Le Crete. Het is een aaneenschakeling van kale kleiheuvels, met op een enkele top een boerderijtje. Begroeiing is praktisch verdwenen. Het lijkt op een soort maanlandschap, waar een opname voor een science-fiction film niet zou misstaan. Erg leuk om een keertje tussendoor te lopen, maar het moet zeker geen dagen duren.


De laatste tien kilometer heb ik weer gezelschap, dit keer van Jacqueline, Frits en Ellen. In de gloeiende zon leggen we onze kilometers af, pratend over van alles en nog wat. De dag wordt waardig afgesloten met een barbecue.

Kippige groeten van WAFJES