We zijn er!

Tot onze grote vreugde, geluk en ook wel een beetje trots kunnen we melden dat we vanmiddag, 7 september 2005, gearriveerd zijn op het St. Pieterplein in Rome.


Het is voor ons een fantastisch avontuur geweest, waar we elke minuut van hebben genoten. Niet zozeer Rome was het doel, maar de reis op zich. Wat dat betreft kunnen we zeggen dat we geslaagd zijn. We kunnen over een aantal dagen naar huis met een grote rugzak vol herinneringen en hopen dat we via de weblog een beetje hebben kunnen overbrengen van onze belevenissen. We hebben in ieder geval genoten van alle reacties die we hebben mogen ontvangen, dat waren elke keer weer kleine cadeautjes. Iedereen enorm bedankt daarvoor.

Ook heeft het lopen voor een goed doel een extra dimensie voor ons aan deze tocht gegeven, wat we voor geen goud hadden willen missen. Het eindbedrag gaat al onze verwachtingen te boven. Namens ons, maar ongetwijfeld ook namens Stichting Bosnische Toekomst, willen we iedere sponsor van harte bedanken voor hun bijdrage.

Toch willen we zelf ook nog een ludieke actie doen om het sponsorbedrag nog enigzins te verhogen. Voor iedere reactie (niet anoniem) op dit bericht op de weblog voor 20 september 2005 zullen wij een bedrag storten voor Stichting Bosnische Toekomst. We dagen jullie uit....

Voor de liefhebbers zullen we van de komende dagen in Rome en de terugreis nog verslag doen op de weblog.

Groeten uit Rome van Wim en Jacqueline

Wist u dat...

•	Jacqueline op de scooter met aanhanger, vanaf de voorkant, net lijkt op een bejaarde op een scootmobiel?

•	De wekker op een wandeldag meestal om zes uur stond, en soms nog vroeger?

•	Ik bijna elke dag wel een leeg doosje Viagra-pillen langs de weg zie liggen?

•	Er nog veel meer blikjes ‘Red bull’ in de berm liggen?

•	Een mens gemiddeld 23.000 kilometer in zijn leven loopt?

•	Ik dus in drie maanden tijd mijn leven met bijna 10% verkort heb?

•	Jacqueline ruim 3.000 kilometer gescooterd heeft?

•	Ik in totaal ongeveer 2.220.000 stappen tot Rome heb gedaan?

•	We tijdens onze route zes verschillende landen hebben aangedaan?

•	We van de 100 dagen dat we zijn weggeweest, we 75 dagen één of meerdere personen op bezoek hebben gehad?

•	Alle foto’s op de weblog zelf genomen zijn?

•	Als mijn schoonmoeder per muggenbult gesponsord zou worden, het eindbedrag waarschijnlijk verdubbeld zou zijn?

•	Wij elke keer enorm vrolijk werden van de leuke reacties op de weblog?

•	Het eindbedrag van de sponsoring voor Stichting Bosnische Toekomst veel hoger ligt dan we ooit hadden durven dromen?

Eekhoornparadijs

Mijn wandeling van Soriano nel Cimino naar Ronciglione is van onverminderde schoonheid. De mooie dorpjes hebben ondertussen een veel zuidelijke karakter als wat we eerder in Italië gezien hebben.

Van het begrip rijtjeshuis hebben ze hier nog nooit gehoord. Alles staat schots en scheef, wat het geheel een wat rommelig aanzien geeft. Maar ja, dat is natuurlijk weer echt Hollands commentaar...

Je begint je wel te realiseren hoe goed alles in Nederland geregeld is. Komt bij ons de bus of trein vijf minuten te laat, dan lopen wij te mopperen. Hier lijkt niemand zich druk te maken. Ook het Nederlandse wegennet, met overal fiets- en wandelpaden, leer je wel waarderen als je hier een tijdje rondgelopen of -gescooterd hebt.

Vanuit de auto op weg naar Lago di Bracciano hadden we plantages gezien met boompjes van een meter of drie-vier hoog, waarvan we geen idee hadden wat voor boompjes het waren. Als je wandelt, ga je echter een stuk minder snel en heb je genoeg tijd om alles beter te bekijken.

De boompjes blijken hazelaars te zijn. Mijn botanische kennis gaat niet zo heel ver, maar de vele kilo’s hazelnoten onder de boompjes hebben het verraden! De boompjes worden geschud met lange stokken met haken eraan. Soms zie je mensen op hun knieën met een schortje voor de hazelnoten rapen. De wat luiere (of is het slimmere?) boeren hebben een traktor met een soort mega-stofzuiger erachter, waarmee de noten worden opgezogen. En als je in totale stilte naast zo’n plantage gaat staan luisteren, dan hoor je om de tien seconden een hazelnootje vallen... Leuk hè? Je zal hier maar eekhoorn zijn...

Onderweg kom je trouwens nog veel meer lekkers tegen. Behalve hazelnoten is het ondertussen ook de bramen- en vijgentijd. Snoepjes van moeder natuur, die vooral Jacqueline zich goed laat smaken als ze meewandelt.

In Sutri bezoeken we nog een Etruskisch amfitheater uit de 1e eeuw. Het amfitheater is niet met losse stenen opgebouwd, maar in zijn geheel uitgehouwen uit tufsteen.

Met het zetten van alleen een handtekening mogen we in het amfitheater kijken. En op de informatieborden staat buiten een Italiaanse zowaar ook een Engelstalige uitleg. Dat zie je niet vaak hier.

Als ik het zo inschat dan is het in de laatste 40 kilometer die we nog moeten afleggen naar het St. Pieterplein in Rome wel gedaan met de mooie natuur en pittoreske dorpjes. Maar we houden vol, de laatste loodjes!

Pre-Romaanse groetjes