Appenijnen in zicht!

Op de rustdag besluit ik dat het tijd is om naar de kapper te gaan. Voordat we op pad gingen ben ik gekortwiekt, maar ondertussen, na negen weken, hingen de haren alweer voor mijn ogen (beetje overdreven, oké, maar toch).

Na wat zoekwerk vinden we zo’n snelle Italiaanse kapper van onbekende geaardheid, die even lekker de tondeuse over mijn bol heenhaalt. Lekker “Multo, multo corti”.

Als we op donderdag vroeg vertrekken van de camping in Cremona en af willen rekenen met de creditcard, komen we tot de ontdekking dat we deze kwijt zijn. Na wat denkwerk komen we erachter dat we deze waarschijnlijk in een restaurant hebben laten liggen. Snel het lijstje met belangrijke telefoonnummers erbij gepakt (hebben we deze in ieder geval niet voor niets gemaakt) en de creditcard laten blokkeren. Gelukkig bleek dat er nog niemand misbruik van had gemaakt. Opgelucht gaan we op pad.

De Po-vlakte heeft nog steeds weinig verrassingen voor mij in petto. Elke wandeling lijkt op de vorige, maar dapper sla ik mij er doorheen. Mijn nieuwe schoenen lopen gelukkig prima, hier moet ik Rome wel mee kunnen halen.

Als ik Jacqueline aan het einde van de dag een sms-je wil sturen, heb ik geen ontvangt. Maar goed dat we altijd van tevoren een punt afspreken, zodat we elkaar in principe zonder communiceren kunnen terugvinden. We rijden door naar Guastalla, waar we overnachten in de jeugdherberg. Het grappige is dat we deze volledig tot onze beschikking hebben, we zijn de enige gasten.

Op vrijdag steken we eindelijk de Po over. Verder niets romantisch aan, één grote stroom blubber, waar van allerlei smurrie indrijft. Maar ja, opnieuw een mijlpaaltje. Nog een paar etappes en we staan voor de Appenijnen en gaan we weer klimmen. Misschien verlangen we dan wel weer terug naar die oneindig vlakke wegen.

Als we op vrijdag doorrijden naar Modena, hebben we wat moeite de camping te vinden. Als we het bij een klein caféetje vragen, wordt ons niet alleen de weg gewezen, maar rijdt er ook nog iemand op een scootertje mee. Fijne lui die Italianen.

De camping blijkt letterlijk tussen twee snelwegen in te liggen, wat de rust niet ten goede komt. Maar ondertussen zijn we al aardig wat gewend. Na het goederenvervoer in het Rijndal valt alles mee...

’s Avonds krijgen we bezoek van een gezellige Nederlands mevrouw, die van de ANWB-campinginspectie blijkt te zijn. We krijgen wat vragen voor onze kiezen over het sanitair, de ligging, de verlichting op het terrein etc. en we vertellen honderuit over onze belevenissen.

En als laatste: In de supermarkt in Modena vinden we een stukje Nederland, in een potje. Echte Hollandse “Crema di Arachidi Tostate” van een bekende leverancier uit Delft. Kan iemand raden wat dit is?

Smeuïge groeten uit Italië

Tententest 2

Cremona, de plaats waar we al even vertoeven, dankt haar ontstaan aan een kruispunt van wegen uit de Romeinse tijd. In de middeleeuwen kende de stad een bloeiperiode. Uit die tijd stammen dan ook de meeste monumenten die in de stad te vinden zijn. Ook in latere perioden heeft de stad belangrijke namen voortgebracht, zoals Stradivarius en Monteverdi.

Tijdens mijn wandelingen wordt ik regelmatig staande gehouden door nieuwsgierige Italianen. Wandelaars zijn een redelijk unicum op de Po-vlakte. Zo ook afgelopen maandag. Een oud mannetje stopt met z’n fiets en vraagt: “à piedi?” (Te voet?). Ondertussen kan ik vrij aardig uitleggen in het Italiaans wat we aan het doen zijn, hoeveel kilometer we afleggen, hoe lang we weg zijn etc. Het leuke is dat die Italianen dan denken dat je vloeiend Italiaans praat, en beginnen vervolgens als een spraakwaterval tegen je te ratelen. Zo ook deze oude baas. Ik kan maar enkele woorden volgen, “Ollanda” (Nederland), “Fiori” (bloemen), “Latte” (melk) en “Formaggi” (kaas). Met een beetje fantasie kun je daar toch wel een verhaal van maken. Als we afscheid nemen krijg ik een stevige hand, en als ik wegloop wordt mij luidkeels “Brávo, brávo!”nageroepen.

Zo interessant als Cremona als stad is, zo eentonig zijn de wandelingen. Alles is nog steeds zo plat als een dubbeltje, met kleine uitgestorven gehuchten en veel maisvelden. Ik heb in een eerder berichtje iets onaardigs geschreven over Duitsers en linealen, maar die Romeinen konden er ook wat van. Dinsdag had ik een nieuw record: Eén lange, rechte weg van 20 kilometer....

Jacqueline heeft wat moeite om mijn eindpunt van die dag te vinden. Ze moet midden door Cremona met de scooter. Daar barst het echter van de “senso unico” (eenrichtingsverkeer) en “deviazione” (omleidingen).

Als klap op de vuurpijl wordt ze ook nog eens door de Italiaanse politie van de weg gehaald. Na controle van haar papieren mag ze gewoon weer haar weg vervolgen. Gelukkig weet ze mij uiteindelijk toch nog te vinden.

Dinsdagavond barst dan in één keer het noodweer los. De afgelopen dagen was het al erg heet en benauwd. Dit resulteert dan ook in een ontlading van ongekende omvang. Onweer en bijbehorende gigantische stortbui zetten in een half uurtje de volledige camping blank met een paar centimeter water. Onder ons grondzeil (inritsbaar gelukkig) voelen we de bodem in blubber veranderen. Als het echter ook nog begint te hagelen, met stenen van ongeveer een centimeter grootte, wordt het toch nog spannend. Als deze door je tent heengaan kun je het schudden. Gelukkig blijft alles heel en droog en kunnen we zonder problemen de nacht in.

Onstuimige groeten uit Cremona

De “Arnhem – Rome Express”

Op de rustdag gaan we op zoek in Lecco naar een schoenmaker die mijn wandelschoenen kan repareren. Helaas blijkt dat nog niet zo simpel. In een grote sportzaak besluit ik uiteindelijk een nieuw paar wandelschoenen aan te schaffen. Wel een gok, ik moet ze tijdens mijn voettocht in gaan lopen.....

Vanaf Koblenz rijden we al rond met een boekje met plakletters. We wilden nog steeds het aanhangertje voorzien van een originele naam, maar tot nu toe was dat er nog niet van gekomen. Uiteindelijk dopen we het aanhangertje om tot de “Arnhem – Rome Express”!

Vrijdag 29 juli breken we op in Mandello del Lario. Jacqueline zet mij met de scooter af in Brivio, waar mijn voettocht weer verder gaat. Ik loop nog steeds door het natuurgebied langs de Adda, waar de vogels vrolijk fluiten, de vissen springen, en slechts een enkele fietser de rust verstoort. Onderweg kom ik langs een aantal gemalen en electriciteitscentrales, en zie ik het landschap vrij snel overgaan van de uitlopers van de Alpen naar de Po-vlakte. De auteur van het routeboekje wat ik volg maakt mij vandaag ook niet gelukkig. De aangegeven 28 kilometer blijken er fijn 35 te zijn, niet zo heel prettig bij een hoge temperatuur en hoge luchtvochtigheid. Aangekomen in Treviglio, het eindpunt voor mij vandaag, pakken we een hotelletje. Meer noodgedwongen, omdat campings op de Po-vlakte een uitzondering zijn (er is ook weinig te doen).

De hotelkamer is een verhaal apart. In principe een prima twee-sterren kamer, maar de temperatuur op de kamer is opgelopen tot ongekende hoogte. We liggen op de tweede etage, ook precies onder het dak. Gelukkig brengt de ventilator enige verkoeling, maar deze kan niet voorkomen dat we de hele nacht zwetend in bed liggen, ondanks dat we niet bewegen!

Vanuit Treviglio gaat de wandeling vervolgens naar Castelleone. Lange, rechte, eindeloze wegen. De lucht lijkt te bewegen boven de zinderende hitte van het asfalt.

Het wandelen is geen wandelen meer, maar lijkt meer op een soort mediteren. Verstand op nul, niet nadenken, van kilometerpaaltje naar kilometerpaaltje en drinken, héél veel drinken.

Halverwege ontmoet ik in Crema gelukkig Jacqueline voor de lunch, een welkome afwisseling. Ook scooteren op dit soort wegen is geen pretje. Vanuit Castelleone rijden we door tot Cremona, één van de grotere steden op de Po-vlakte.

Hier is gelukkig wel een camping, schaduwrijk, aan de Po. De komende dagen gaan we hier vertoeven. De megapizza, zo groot als een autowiel, laten we ons ’s avonds goed smaken.

En Anne-Marie meldt ons een mooie mijlpaal, we hebben de € 2.500 gehaald met de sponsoring voor Stichting Bosnische Toekomst! Als dat geen aardige afsluiter is.

Eindeloze groeten van de Po-vlakte